zaterdag 29 september 2007

EEN SPRONG IN DE DIEPTE

Waar ga ik heen? Ik heb geen idee, kan me ook niet oriënteren op dit moment, zie niet waar ik ben. Het is donker en stil, akelig stil zelfs op het moment dat ik me dit afvraag. Mijn kleding is doorweekt van de regen, die met een haast valse snelheid op mij neerdaalt. Mijn hele lijf doet pijn en ik heb het gevoel dat mijn kop ieder moment kan ontploffen. Ik probeer me te concentreren, maar door de vermoeidheid lukt me dat niet meer. Totaal ontredderd laat ik me vallen. Met een smak val ik in de modderige aarde en grijp met mijn handen in de grond. Verkrampt houd ik de koude natte aarde tussen mijn vingers. Ik knijp zo hard, dat mijn knokkels wit optrekken, maar ik merk dit zelf niet meer. Snikkend zit ik zo een tijdje op mijn knieën. Reddeloos verloren en moederziel alleen. Dan, met alle kracht die er nog in me zit, begin ik te graven. Als een bezetene graai ik om me heen, het vel van mijn vingers kapot trekkend in de natte harde aarde, alsmaar dieper en dieper. Geen idee hoe diep ik wil gaan, maar op dit moment is het enige waar ik aan kan denken dat ik moet graven. Zo ver als ik maar kan, graven. De onmacht is zo groot, ik kan mezelf niet redden, ik weet de weg niet meer, wat nu? In mijn gedachten heb ik zo diep gegraven dat ik de bovenrand van het gat niet eens meer zie. Ik klim er weer uit. De tranen rollen over mijn wangen en ik kijk nog een keer om me heen. Dan maak ik een sprong in de diepte. Ik val niet naar beneden, het voelt meer aan als dwarrelen, zoals sneeuw dat ook zo gracieus kan. Maar er komt geen eind aan, ik blijf maar dwarrelen. Plots versnel ik, en ik blijf versnellen. Als een speer suis ik naar beneden, en de angst slaat me op het hart. Ik houd mijn ogen stijf dichtgeknepen van de schrik en schreeuw het uit. Met duizelingwekkende snelheid voel ik de bodem naderen en met een ruk open ik mijn ogen. Neeeeeeeeeeee……..

Met een ruk schiet ik overeind. Ik kijk om me heen, grijp naar links en vind dat wat ik zoek. Mijn kamer licht op in het zachte schijnsel van het nachtlampje en ik besef wat er is gebeurt. Ik heb gedroomd, naar gedroomd en ik ben klam van het zweet.

Wat het betekent? Ik heb geen idee, en ik heb dit ook niet echt gedroomd, maar dat is niet relevant. Net als dat iemand in zijn of haar droom een sprong in de diepte neemt, doe ik dat met dit verhaal. Geen idee waar het eindigt, of waar het goed moet beginnen, zomaar een gedachte. Misschien is het de angst voor het onbekende, of de angst voor het falen. Of is het een waarschuwing aan jezelf dat je de verkeerde weg bent ingeslagen met je leven. Haal eruit wat jij denkt dat je er mee kunt doen, geef het een positieve wending, en de volgende keer schrijf ik wel weer een leuk verhaaltje…..












Tijn 12-02-07

Geen opmerkingen: