GEVANGENE VAN MIJN EIGEN GEDACHTEN

Het is een regenachtige sombere dag. Asgrauwe wolken bepalen het luchtbeeld. De afgelopen vijf dagen heb ik mezelf weer eens volledig afgemat op het werk. Een laffe temperatuur, zwarte wolken en stormachtige windvlagen die zo nu en dan ook nog eens afgewisseld werden met zware regenval hebben haar tol geëist.Niet alleen fysiek voel ik mij gebroken. Ik kijk naar buiten. De trieste aanblik van mijn tuin heeft zich een plekje verworven in m’n blikveld, welke er voor zorgt dat er een gevoel van zware melancholische weemoedigheid naar de zomer zich meester maakt over mijn gedachtegang. Ik warm mijn handen aan een grote kop dampende koffie.De gonzende tinteling die door m’n vingertoppen heen trekt geven het gevoel dat ik net uit een zware sneeuwstorm komt gelopen, welke ik heb moeten doorstaan zonder handschoenen aan. Buiten is het ongeveer dertien graden, maar de aanblik van de tuin alleen al is voldoende om me te laten rillen van de kou. Waarom moet het toch van dit moedeloze kloteweer zijn? Ik wend mijn blik af van deze troosteloze vertoning der natuur en probeer mijn gedachten op een ander spoor te krijgen door de post uit de brievenbus te halen. Met de krant en enkele enveloppen in mijn hand, waaronder een blauwe van onze grote vriend de belasting, loop ik terug de kamer in. Ik kijk nog een keer op de thermostaat. Drieëntwintig graden, pffff….Nog steeds heb ik het koud. Zou ik ziek beginnen te worden? Misschien een griepje? Gaan we toch gewoon in de ziektewet met een maand eigen risico! Schijtzooi, werk je voor jezelf mag je niet eens meer ziek zijn tegenwoordig. Ja, het mag wel, alleen verdien je geen cent de eerste maand. Risico van het vak, ja natuurlijk! Ik plof met een zucht en een steun in mijn bank. De krant en de enveloppen steken nog steeds in mijn hand, maar ben me totaal niet bewust van wat er dan gebeurt.

Het kan goed maar luttele seconden zijn geweest, maar het zou me niets verbazen als ik tientallen minuten daar zo gezeten heb. Ik klap dicht. Mentaal en fysiek krijg ik ineens een zodanig enorme dreun dat alles, en ik bedoel letterlijk alles pijn doet. Alle spieren in mijn lichaam spannen zich, en ik krimp ineen. Mijn gedachten vliegen van hot naar her en terug, een film onthullend, welke geen enkele logische chronologe volgorde heeft en een innerlijke grote paniek maakt zich van mij meester. Verkrampt probeer ik te begrijpen, te beseffen wat er gebeurt. Maar hoe meer ik mijn best doe hoe pijnlijker het wordt. Tranen schieten in mijn ogen en het gevoel van angst maakt plaats voor wanhoop. Ik schiet vol, en kan niet langer, wil niet langer weerstand bieden aan mijn emoties. Warme tranen rollen over mijn wangen en snikkend komt het tot een ontlading van alle emoties die ik jaren lang weggemoffeld heb. Zoveel verdriet. Zoveel teleurstellingen, zoveel gevoel van eenzaamheid, zoveel gevoel van niet jezelf zijn, zoveel gevoel van leven voor anderen……. Mijn gehele levensgeschiedenis ontvouwt zich tussen mijn tranendal en dan wordt alles me duidelijk wat er de afgelopen maanden met me is gebeurt. Alle zorgen, al het verdriet, alle tegenslagen, alle mislukkingen zijn de opstap geweest naar wat ik nu onbewust met mezelf heb gedaan. Ik heb mijn masker afgezet, en de ontlading is groot. Zo ook het besef, want eindelijk kan ik verder.

Ik droog mijn tranen, snuit mijn neus en gooi wat koud water in mijn gezicht. Al ben ik nog hevig aangedaan, ik voel me opgelucht, zelfs bevrijd van het zwaarmoedige waar ik altijd mee rondgelopen heb. Bevrijd van alle negatieve gedachten die zich jarenlang hebben gemanifesteerd. Het is belangrijk dat iedereen mij leuk en aardig vind. Verhalen schrijven, Marco luisteren en genieten van de natuur zijn niet stoer. De onzekerheid in de liefde, bang om afgewezen te worden door een lieve vrouw. Altijd maar vrede willen sluiten met iedereen. Jezelf opzij zetten voor het gerief van anderen. Anderen nooit willen teleurstellen. Beloftes doen en afspraken maken en ze nooit nakomen. En mezelf zo goed voorliegen dat ik er zelf nog in geloof ook. Ik herken, en erken. Het begin is gemaakt, terug naar wie ik werkelijk ben en doen waar ik echt leuk vind en fijn vind om te doen. Ik voel de intensiteit en heb het gevoel dat ik gloei vanbinnen. Ik heb altijd geloofd in mezelf, weet dat ik een heel warm respectvol gevoelsmens ben met grote capaciteiten. Creatief en muzikaal. Zoals ieder mens gevormd in zijn jeugd tot wie ik nu ben, wel met alle prachtige eigenschappen nog steeds in me, die ik nooit helemaal weg heb kunnen stoppen. Als kind gekraakt door leeftijdsgenoten, want ik was anders. Had andere kleren aan, vond andere sporten dan voetbal leuker, sprak algemeen beschaaft Nederlands en niet dialect, en was de gehele dag een dromer in de klas. Begreep de lesstof niet goed. Ik was verlegen en bang. Werd ik niet achterna gezeten, pesten ze me wel. Een duw, een ruk aan je kleren, altijd als laatste uitgekozen worden tijdens sport, etc. Een vader die er bijna nooit was. Altijd maar werken, niet op de bouw maar boven in het land als salesmanager van scheepsmotoren. Heel veel op zakenreis, Amerika, India, noem maar op. Een andere basisschool waar ik wel volledig tot mijn recht kwam. Middelbare school waar het weer helemaal de andere kant op ging, ik hoorde er niet bij. Aanpassen maar. Echtscheiding van mijn ouders, Pa hield er een vrouw op na langs zijn huwelijk, fijn voorbeeld van je grootste voorbeeld tot dan toe, je stoere vader. Onzekerheid is troef, ben ik net als hem? “Je lijkt zoveel op je vader”, is een veelgehoorde kreet. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik besef mezelf dat ik al deze voorgaande dingen altijd geweten en geroepen heb. Toch bleef ik altijd maar in hetzelfde kringetje rondlopen, maakte dezelfde fouten. Ik schenk nog een kop koffie in voor mezelf terwijl mijn gedachten verder malen. Ik herken ineens zoveel facetten uit mijn leven. Waarom heeft dit allemaal zo moeten gebeuren? Ik was nog niet klaar om mijn verdriet en gemis te verwerken. Nog niet klaar om er iets mee te kunnen doen.

Nu ben ik wel zover. Mijn gehele korte leven tot nu toe is er een geweest van up en downs, net zoals ieder ander mens en ik heb ook niet het gevoel dat ik een volkomen vreemde ben geweest al die tijd. Mijn ware ik en mijn ware karakter is er altijd tussendoor gesluimerd, en de mensen die mij goed kennen en mij in hun hart hebben gesloten weten dat allang. Het allerbelangrijkste is dat ik nu weet wat ik moet doen om alles een plaats te geven zodat ik verder ga, op zoek naar mijn eigen geluk. Dit zal zeker niet zonder slag of stoot gaan maar kom maar op, ik ben er klaar voor. En mijn eerste geluk, daar ben ik al een heel eind naar op weg………

Ik ben niet langer gevangene van mijn eigen gedachten!











Tijn