LEVENDE LEGENDE

Zondagmiddag omstreeks half drie in een willekeurige kroeg ergens in het prachtige ruige stoere Brabant. De kastelein heeft zojuist zijn deuren geopend voor eenieder die gaarne een heerlijke versnapering wil komen genieten en deze in alle rust dan ook tot zich te nemen in dit rustgevende etablissement. De eerste klanten, in deze kroeg ook wel inventaris genoemd in de vriendelijke zin van het woord wel te verstaan, hebben zich reeds laten neerstrijken op een van de vele krukken aan de nostalgische houten oude bar, de ellebogen vastgepind op de van zichzelf sprekende bavaria handdoekjes. Even voor de leek een klein stukje informatie. Hier is wel een complete krukkendans aan vooraf gegaan daar elke kruk zijn eigen hoogte heeft en ieder voor zich het liefst de ideale zithouding prefereert, wat volkomen begrijpelijk is want waar of niet, thuis gaat u toch ook in de makkelijkste stoel zitten? Nu is het langzaamaan een beetje traditie geworden dat op zondagmiddag er zo lang mogelijk word gewacht met het aanzetten van wat men in de volksmond noemt herrieding en ik moet u zeggen, binnenkomende in zo’n oase van algehele rust en alleen het geroezemoes van stemmen en de geluiden van de werkzaamheden van de kastelein hebben toch op een of andere manier zijn charmes.
Ineens draait iedereen zich om en het word muisstil. Allen hebben de blik gericht op de ingang van de kroeg, de deur zwaait open en er komt een man van middelbare leeftijd binnen. Zijn haar zit helemaal in de war en het lijkt net of hij rechtstreeks uit een orkaan is gewandeld en dit even vrolijk komt vertellen onder het genot van een drankje. Langzaam begint het geroezemoes weer en een ieder is weer terug bij zijn of haar bezigheden. Zo ook ik, maar op de een of andere manier blijft deze persoon mijn gedachten toch bezighouden en ik besluit mijn nieuwsgierigheid niet onder stoelen of banken te steken. Na een korte rondvraag aan de bar ben ik al verscheidene zaken te weten gekomen en besef dat we hier met een echte Bourgondiër te maken hebben, een Brabantse wel te verstaan! Na enkele stevige glazen bier wordt de stilte langzaam onderbroken door gerammel van een stel dobbelstenen, een aantal klanten zijn begonnen met een spelletje uit vroegere datering, dobbelen genaamd. Dit duurt alles bij elkaar een klein half uurtje tot ineens een oerkreet het complete etablissement op zijn grondvesten doet trillen! “EEEEHHH VERRRREKTE HOERRRIGGGE….BIER EN VLUG ’N BIETJE!!! EN GOOIT US GAUW EEN MUZIEKSKE OP VERREKTE DOOIE!!!
Ik sta als aan de grond genageld en durf mij niet meer te bewegen, in een handomdraai is het gedaan met de rust. Muziek knalt met zo’n enorme hevigheid uit de speakers dat mijn trommelvliezen me al een fax aan het sturen zijn dat ze per direct ontslag nemen, glazen en ramen staan te trillen en de lambrisering verliest de kalk waar zij aan vastgenageld zit. In een flits zie ik iets op mij afkomen en duik naar beneden. Met een enorm geratel dalen een kleine tweehonderd pistache nootjes neer aan mijn kant van de bar. Actie is reactie en dit word dus beloond met dezelfde actie met dit verschil dat men vergeet de bak vast te houden. Bier, ijsblokjes, viltjes, een hoed, kledingstukken, klompen vol met bier verwijten links en rechts over en weer, sjaal om, hoed op paraplu in de hand bak ijs in de nek, glas bier vol terug in het gezicht van de eerste gooier, een tuinslang gaat naar buiten, mensen in kletsnatte kleding, glasgerinkel, nog meer klompen, en ondertussen die snoeiharde muziek! Dobbelstenen kaarten, je kunt het niet zo gek bedenken of het vliegt wel door de lucht. Een kleine drie uur later een harde knal en de voordeur van dit eens zo rustige kroegje slaat dicht!

Tinus has left the building!! Maar ik zeg u, en voor diegene die dit ooit hebben meegemaakt is dit zeer herkenbaar, zoals hij is er maar een en hij bezorgt u gegarandeerd een onvergetelijke zondagmiddag dus mocht u ooit in de buurt zijn, loop even binnen en maak kennis met deze levende legende, en last but not least, een vakman in zijn beroep, de rust zichzelf en wilt u ooit een muurtje gemetseld hebben schroom dan niet om hem te vragen!!! M.S. 2006