OVERGANGSOPVLIEGERS
Het is al laat als je dodelijk vermoeid de sleutel in het slot steekt van je eigen huisdeur. Eindelijk thuis na een lange dag ploeteren en zwoegen voor het gerief van anderen. Oké, ook voor je eigen portemonnee en eigen gesteldheid maar een beetje sarcasme in een relaas doet het altijd goed, laat ik het zo stellen, een beetje medeleven opwekken schrijft een stuk gemakkelijker. Waar was ik? Het gerief van anderen ja. Je baas ligt lekker met die dikke vette pens van ‘m ergens in een strandstoel op een veel te dure vakantiebestemming te genieten van al die centen, pardon euro’s, die hij heeft kunnen besparen op jullie loon. Alsof er nog niet genoeg bordeaux, varkensmedaillons, trappist en eendenborst in die grote schuurdeur naar binnen zijn gegaan, de kutkop!
Je rukt een magnetronmenuutje uit de vriezer, zwiept de deur open en weer dicht, ping, en weer open en weer dicht, scheurt de verpakking open, verbrand je vingers, vloekt een keer, pakt een lepel, sleept je vermoeide lichaam en je plastic bakje veel te lang voorgekookt en behandeld ‘varkensvoer’ mee naar je uitgeleefde bank en ploft met een diepe zware zucht neer voor je zwarte, of grijze als je met de mode meeloopt, tv. Je graait de afstandsbediening van de tafel, drukt op de groene knop en neemt een hap van je heerlijke met liefde bereide maaltijd.
Precies op het moment dat jij mond verbrand en hoestend en proestend je vreten uitknettert, word je netvlies ook nog eens vol getroffen door de verschijning van Marijke Hellwegen op je beeldbuis. Spontaan begin je ook nog eens te kokhalzen en je zet een sprint in naar de keuken waar je net op tijd de koude kraan weet te bereiken. Een overvloed aan koud water zorgt ervoor dat het brandende gevoel in je mond een beetje afneemt maar doordat je aandacht op je verbrande gehemelte verminderd, worden andere censoren weer actiever waardoor er weer een rilling van afgrijzen door je spieren schiet. Die stem van dat uitgeleefde over het paard getilde strakker dan strak van de botox en andere melkzuren staande mislukte proefkonijn der plastische chirurgie haar stem alleen al maakt dat je het liefst een baksteen door die beeldbuis heen wild pleuren. Het enige wat je tegenhoud is het weten dat je van je baas echt geen nieuwe krijgt en na die verhoging van het ziekenfonds dit jaar kun je het je al helemaal niet permitteren om een nieuwe aan te schaffen. Al rillend en vol afgrijzen en met enorm veel medelijden voor jezelf luister je toch naar wat die mislukte halloween pop te vertellen heeft. Tussen het zeveren en pruttelen over oude gebouwen die het voorbeeld zijn van plastische chirurgie en nieuwe kleurloze gebouwen, dat wijf is nog blind ook want alle nieuwbouw springt eruit qua kleur, gooit ze er woorden en termen uit waar Dr. Schumacher jaloers op zou zijn.
Plots zegt ze dat ze door alle verbouwingen nooit geen last heeft van overgangsopvliegers………Het is genoeg. Je kunt heel wat verdragen op een dag, maar als dat stomme schele uitgerangeerde stoephoertje nu der gekrakeelde bek niet dichthoud met haar zogenaamde gemaakte wijsheid, flikker toch op! Wat lult ze nou? Ze weet niet eens hoe ze het schrijven moet en toch durft ze het uit te spreken, uit te spreken, tussen de lagen plamuur heen door te spugen, vies goor scheel smerig, aargh, KUT! Je pakt je eten op, loopt naar buiten en pleurt het zonder pardon in de zwarte kliko. Eigenlijk wilde je de rode pakken maar die zit al vol met batterijen. Je loopt terug naar binnen, pakt je afstandsbediening weer, drukt op de rode knop en dondert het ding in de la. Vijf minuten later en twee glazen water verder kom je weer een beetje tot jezelf. Je lichaamstemperatuur daalt weer naar zijn normale dagelijkse peil en je ademhaling reguleert zichzelf ook weer.
Overgangsopvliegers, hoe verzint ze het!



05-08-06 Tijn